Bron: Het belang van Limburg (26/11/10)
Volgens een van de pesters was er helemaal geen sprake van pesten. "Zelfs het zogenaamde slachtoffer vond dat het niet zo erg was. Hij genoot ervan", klinkt het.
"Het zogenaamde slachtoffer lokte dergelijke reacties uit. Hij trok aan de oren van de andere arbeiders, aan hun mouwen. Gaf hen zoenen, kroop op de schoot van sommigen. Zat zelfs met zijn tong in de oren van iemand. Hij genóót ervan als hij dan eens werd aangepakt", spreekt de vrouw van pester J.D. in een krant van De Persgroep.
"Op een dag, in de kleedruimte, stond hij met zijn broek halfopen. Op dat moment heeft mijn man inderdaad die broek naar beneden getrokken. Dat klopt. En later is er inderdaad eens op zijn lichaam geschreven. Niét op zijn achterwerk, niét op zijn edele delen. Op zijn buik!"
"Ik heb donderdagochtend nog contact gehad met de vrouw van het zogenaamde slachtoffer, eerder sprak ik ook al met S.D.C. zelf. We kennen hen goed. Wel, S. heeft het nooit als pesterijen beschouwd, zegt hij. Daarop vroeg ik hem of hij dat niet op papier wilde zetten, maar dat durfde hij niet. ‘Ik wil wel, maar mijn werk...’, klonk het", aldus nog de vrouw.
Opnieuw een betoog van de pester van ontkenning van de impact van de feiten. Het feit dat deze boodschap via zijn vrouw wordt gegeven is een poging om geloofwaardiger over te komen. Bovendien wordt het doelwit zelf aangevallen door te insinueren dat hij het nooit als pesterijen zelf beschouwde. Weerom zeer typische reacties van een pester/agressor om zijn verantwoordelijkheid niet op te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten