Een meer wetenschappelijke en concrete benadering van pesten is crusiaal voor hulpverlening aan doelwitten van pesterijen op het werk. De eerste stap naar herstel is immers het (h)erkennen van het probleem. Een beetje zoals de verlossing die een patiënt kan voelen wanneer hij/zij na jaren eindelijk de juiste diagnose van die vreemde ziekte krijgt. Ook al is er geen remedie, het kan psychisch zeer helend werken!
De juridische definities en bepalingen van het fenomeen zijn goed om de werkgever attent te maken op hun verantwoordelijkheden. Voor doelwitten van pesterijen echter zijn deze onvoldoende. Een belangrijk aspect dat steeds terugkomt bij pesten is dat de doelwitten van pesterijen geloven dat het misbruik dat ze ondergaan hun eigen fout is. Dit gevoel wordt ook gestimuleerd door de pesters zodat als een doelwit de juridische definitie kent het nog steeds niet evident is om de link te trekken naar pesten. De juridische definitie is gewoonweg te vaag.
Bestaand wetenschappelijk onderzoek geeft nochtans een dieper inzicht in wat pesten nu precies is. Onderzoekers zoals onder meer Heinz Leymann (Zweden), Tim Field (UK) en Dr. Ruth en Gary Namie (USA) hebben tijdens interviews, onderzoek en betrokkenheid bij 10.000’en gevallen van pesterijen informatie gekregen over:
1. Pesten in de praktijk
2. Vormen van pesterijen
3. Pesttechnieken
4. Profielen van de daders
5. Profielen van de doelwitten
6. De gevolgen voor de doelwitten bij langdurige blootstelling aan pesterijen
Ikzelf was danig onder de indruk van hoe treffend de overeenkomst was van dit alles met mijn eigen situatie. Volgens de analyse van Tim Field op meer dan 10.000 casussen is pesten een aanhoudend ongewenst gedrag, dat meestal bestaat uit ongefundeerde en onjuiste kritiek, vitterijen, het zoeken van fouten, exclusie, isoleren, uitlichten en anders behandeld worden, vernederd worden, overdreven in het oog gehouden worden en zoveel meer. Op de werkvloer vertaalt zich dit meestal in vervormde en verzonnen betichtingen van slechte prestaties. Net zoals bij de postbode David Van Gysel uit Sint-Joris-Weert die zelfmoord pleegde waar men beweerde dat hij zijn ronde niet snel genoeg deed (mede ook door zijn overgewicht) en daarom een buitenbeentje was. Vreemd genoeg kreeg hij wel dikwijls de zwaarste ronde toebedeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten